Naomi Mestrum, adjunct-directeur van het Cidi, noemt in haar opinieartikel van 21 mei de twee-statenoplossing de enige werkbare weg in het Israëlisch-Palestijnse conflict. Maar zij vergeet te melden dat juist Israël die oplossing tegenwerkt, aldus Abdelhamid Bouzzit en Abdessamad Houbban, vicevoorzitter van het SIORH en voorzitter van de SML.
Abdelhamid Bouzzit en Abdessamad Houbban – 27 mei 2021, 11:06
Het conflict tussen Israël en de Palestijnen heeft ook in Nederland zijn weerslag. Terecht wijst Naomi Mestrum, adjunct-directeur van het Cidi, in haar opiniestuk (Trouw, 21 mei 2021) erop dat snelle meninkjes over de strijd niet bijdragen aan vrede. Maar Nederlandse burgers voelen zich wel betrokken bij de ontwikkelingen in het Midden-Oosten. Zolang wet- en regelgeving niet worden overtreden, moet er ruimte zijn voor debat. Met haatdragende boodschappen of antisemitisme op social media moeten politie en OM korte metten maken.
Opvallend is dat Mestrum de bezetting van de Palestijnse gebieden niet één keer noemt. Wij zijn het met haar eens dat het enige werkbare een tweestatenoplossing is. Er is echter wel één probleem: Israël doet er alles aan om een tweestatenoplossing onmogelijk te maken.
Israeli Matrix of Control
Het creëren van voldongen feiten op de grond is daar het beste bewijs van. Van een levensvatbare Palestijnse staat met Oost-Jeruzalem als hoofdstad is sinds de Oslo-akkoorden weinig meer over. De Westelijke Jordaanoever is doorzeefd met Joodse nederzettingen en wegen waar Palestijnen beperkt gebruik van mogen maken.
De Israëlische mensenrechtenactivist Jeff Halper omschrijft dit als de Israeli Matrix of Control. Israël is het enige westerse land dat zijn landgrenzen niet heeft gedefinieerd en daardoor illegaal Palestijns grondgebied blijft toe-eigenen. Miljoenen Palestijnen moeten leven in Bantoestans (thuislanden) die steeds kleiner worden. De Israeli Matrix of Control vormt een ernstige beperking van het dagelijkse leven van de Palestijnen.
Apartheidsstaat
Als het gaat om het respecteren van mensenrechten krijgt Israël steevast een dikke onvoldoende van gerespecteerde mensenrechtenorganisaties als Amnesty International, Human Rights Watch en het Israëlische B’Tselem. De laatste twee omschrijven Israël inmiddels als een apartheidsstaat en een land dat oorlogsmisdaden pleegt.
Positief is dat mede dankzij deze organisaties er een verschuiving te zien is in de westerse publieke opinie. Steeds meer (inter)nationale beroemdheden spreken zich uit tegen de Israëlische bezetting. Onlangs hebben meer dan vijfhonderd Nederlandse hoogleraren en onderzoekers, in navolging van Amerikaanse en Britse collega’s, opgeroepen tot een academische boycot van Israël.
Humanitaire ramp
Het is jammer dat Mestrum een vertekend beeld schetst van de situatie in Gaza. Israël heeft inderdaad in 2005 Gaza ontruimd, maar tegelijkertijd hermetisch afgesloten van de buitenwereld én zijn greep op de Westelijke Jordaanoever flink verstevigt. Het controleert nog steeds het luchtruim en de zee rond Gaza (twee keer Texel). De 2 miljoen inwoners kunnen geen kant op.
Hulporganisaties waarschuwen al jaren voor de humanitaire ramp die zich daar ontvouwt. Een poging in mei 2010 van internationale vredesactivisten, onder wie de Noord-Ierse Nobelprijswinnares voor de Vrede Mairead Corrigan, om de blokkade te doorbreken, eindigde tijdens schermutselingen met Israëlische commando’s in de dood van negen vredesactivisten.
De verantwoordelijkheid van Nederland
Wil je het echt over een werkbare oplossing hebben, dan moet je eerst het kernprobleem adresseren: bezetting en annexatie. Israël is duidelijk de bovenliggende partij en dicteert de voorwaarden. De bevooroordeelde Verenigde Staten maken de vredesonderhandelingen er niet gemakkelijker op. De enige werkbare oplossing is dat beide partijen zich houden aan het internationaal recht.
Verschillende internationale (gerechtelijke) instituties, waaronder het Internationaal Gerechtshof in Den Haag, hebben zich over het conflict uitgelaten. Ons land heeft daarom een grote verantwoordelijkheid. Nederland en de Europese Unie hebben als grootste handelspartners van Israël de sleutel in handen. Meer dan tweehonderd maatschappelijke en religieuze organisaties hebben daarom in een zogenaamde Al-Quds Declaratie de Nederlandse regering en politiek opgeroepen effectieve maatregelen tegen Israël te treffen, zoals dat nu gebeurt met Rusland en Wit-Rusland.